Ward en Ad bevinden zich het allerliefst tussen de leerlingen

In het kader van onze nieuwbouw zullen we jullie dit schooljaar regelmatig informeren over de ontwikkeling en voortgang hiervan. Deze week komen conciërges Ward en Ad aan het woord.

Ze zijn de oren en ogen van de school: Ward van Ham en Ad Nooyen. Als (hoofd)conciërge bouwen ze graag een persoonlijke band op met de leerlingen. Hoe kijkt dit vrolijke duo naar de verhuizing naar het fonkelnieuwe schoolgebouw?

Door Wout Fassbender

Het liefst blijven Ward en Ad op de achtergrond. Als ze met de leerlingen kunnen omgaan, dan zijn ze op hun best. Ward en Ad kennen de zevenhonderd leerlingen van Van Maerlant bijna allemaal van gezicht en het merendeel ook van naam. ,,Ik weet zeker dat we degenen die hier niet op school zitten eruit pikken”, vertelt de 39-jarige hoofdconciërge Ward.
Ad vult hem aan: ,,Het is hier best persoonlijk. Bij ons zijn de leerlingen geen nummer, maar hebben ze gewoon een naam.” Bij de voornaam worden zij ook het liefst aangesproken. Deze benaderingswijze gaat in tegen de principes van Van Maerlant, waar leerlingen ‘meneer’ of ‘mevrouw’ zeggen tegen lesgevende collega’s. ,,Wij zijn zoveel mogelijk gelijkwaardig aan de leerling”, duidt Ward.

Normen en waarden bijbrengen

Daarom zit Ad ook met zijn kantoortje bij de leerlingenentree – dit zal ook zo zijn in het nieuwe gebouw. Een bewuste keuze, legt hij uit. ,,Ik zie de leerlingen dan als eerste. Ik zeg altijd ‘goedemorgen’ en ‘fijne dag’ als ze naar huis gaan. Dat zeggen ze ook altijd terug. Dan is mijn dag eigenlijk al goed”, vertelt hij opgewekt. ,,Voor ons zijn dat heel normale dingen, maar deze normen en waarden moet je de leerlingen wel bijbrengen.”
Ward zit direct bij de hoofdingang. Als hoofdconciërge heeft hij meerdere neventaken en ook is hij stagebegeleider op Van Maerlant. Voor hem maakt de persoonlijke omgang met leerlingen dit werk ook zo mooi. ,,Met heel kleine dingen kun je voor de leerlingen al het verschil maken.”

Ik zeg altijd ‘goedemorgen’ en ‘fijne dag’ als ze naar huis gaan. Dat zeggen ze ook altijd terug. Dan is mijn dag eigenlijk al goed.” Ad Nooyen, conciërge.

Het kan zijn door een fietsband te plakken of het organiseren van een toernooi van het voetbalspel FIFA of Ad die met een groepje leerlingen muziek gaat maken. ,,Dat kan gewoon op Van Maerlant”, glundert Ad. ,,Dat vind ik zo fijn aan deze school. Wij krijgen veel vrijheden en vertrouwen om dit soort dingen te organiseren. En de leerlingen vinden het ook nog eens prachtig.”

Grenzen aangeven

Als het nodig is, zullen Ward en Ad de leerlingen ook aanspreken. Normen en waarden dus. Grenzen stellen. ,,Wij zullen ze niet direct straffen. Dat is de meer taak van de mentor. Wat wij doen is signaleren, aanpakken en rapporteren”, legt Ward uit.
Ad haakt in. ,,Wij kunnen de leerling corrigeren, maar vijf minuten later staan ze gewoon weer met ons te praten. Dat komt door de band die wij met ze opbouwen en de manier waarop wij met ze omgaan”, zegt de 62-jarige conciërge.

“Ik denk dat ze sneller naar Ad zullen stappen vanwege de persoonlijke band die hij in die vier jaar met ze opbouwt.” Ward van Ham, hoofdconciërge en stagebegeleider.”

Hij schetst een voorbeeld. ,,Er was een keer een incident met zwaar vuurwerk. Mij werd meteen verteld wie het had gedaan. Ik pikte niet meteen de leerling eruit, want dan zou de ‘dader’ weten dat hij erbij is gelapt. Dus heb ik gezegd eerst de camerabeelden te gaan bekijken, want er hangen camera’s”, vertelt Ad. ,,Ik ben eerst koffie gaan halen, kwam terug en heb vervolgens de leerling meegenomen. Probleem opgelost en ‘de verklikker’ krijgt daar achteraf geen gedoe meer mee.”

Vertrouwenspersoon

Voor veel leerlingen is vooral Ad een vertrouwenspersoon. ,,Ik denk dat ze sneller naar Ad zullen stappen vanwege de persoonlijke band die hij in die vier jaar met ze opbouwt”, zegt Ward. ,,Bovendien zijn we onszelf en eerlijk. Dat is ontzettend belangrijk.”
En die band opbouwen begint al op schoolkamp in leerjaar 1, als Ward en Ad ook meegaan. ,,Zo zie je meteen wie er extra aandacht nodig hebben. En ik spreek soms Marokkaans of Pools mee om die connectie te maken.” Ad lacht. ,,Maakt mij niet uit hoor, doe ik gewoon.”

‘Alles is mogelijk’

Maar hoe kijkt het duo eigenlijk naar de verhuizing na de zomer? ,,Ik kijk er enorm naar uit. We kunnen weer met een schone lei beginnen”, antwoordt Ward. Ad: ,,Alles is straks mogelijk.” Zijn ogen gaan wijder open. ,,Dan hebben we een eigen muziekstudio. Daar kunnen we ons dan uitleven.”
Voor nu zitten de oren en ogen van de school nog op hun oude vertrouwde plek. Ze lopen graag rond, groeten de leerlingen of worden juist zelf aangesproken. En dat is toch de rol die Ward en Ad het liefst aannemen: tussen de leerlingen, gelijkwaardig aan elkaar.